بر اساس تحقیقات دانشمندان با دقت زیاد، انسان ها به طور متوسط در روز حدود هشت بار خمیازه می کشند. این تعداد احتمالاً بیشتر می شود اگر روز را با افراد دیگری که خمیازه می کشند سپری کنید، یا مثلاً مشغول خواندن مقاله ای در مورد خمیازه باشید. دیدن کسی که خمیازه می کشد، یا حتی به سادگی فکر کردن به این عمل، اغلب باعث تقلید غیرارادی می شود. بیشترین میزان خمیازه کشیدن در زمان هایی است که به تازگی از خواب بیدار شده ایم یا خسته هستیم، اما گاهی اوقات هم بدون هیچ دلیل مشخصی خمیازه از ما فرار می کند. بنابراین، اصلاً چرا ما خمیازه می کشیم و چرا به نظر می رسد واگیر دار است؟
مطالعه ای در سال ۲۰۰۷ توسط پروفسور روانشناسی اندرو گالوپ به این نتیجه رسید که خمیازه به احتمال زیاد برای تنظیم دمای بدن و مغز عمل می کند. هنگامی که دهان خود را برای خمیازه باز می کنیم، فک هایمان تا نزدیک پایین ترین موقعیت خود کشیده می شوند و باعث افزایش جریان خون در ناحیه ای می شوند که سپس با ورود سریع هوا خنک می شود. تحقیقات گالوپ نشان داد که زمانی که شرکت کنندگان در مطالعه گرم شدند، میزان خمیازه کشیدن هنگام مواجهه با تصاویر این عمل افزایش یافت. اما زمانی که شرکت کنندگان در محیط خنک تری بودند یا کیسه های یخ سرد را روی پیشانی خود قرار داده بودند، میزان خمیازه کشیدن به طور قابل توجهی کمتر بود. در پایان یک روز طولانی و خسته کننده با فعالیت شدید مغزی، خمیازه کشیدن به عنوان خنک کننده برای فرد خواب آلود عمل می کند.
اعتقاد بر این است که ماهیت واگیردار خمیازه ناشی از همدردی یا تشخیص ذاتی است که اگر فرد دیگری به خنک شدن مغز نیاز دارد، شما هم ممکن است به آن نیاز داشته باشید. همچنین نظریه هایی وجود دارد که خمیازه به عنوان یک مکانیسم هشدار عمل می کند و نشان می دهد که فردی در گروه ممکن است در خطر باشد – یا حداقل خسته باشد. خمیازه ممکن است به سادگی راه بدن برای هشدار دادن به دیگران باشد که محیط فعلی به دلایل خستگی، برای آنها مناسب نیست.
منبع: britannica