در این مقاله قصد داریم تا فکت هایی درباره فلورایداسیون آب را برای شما قرار بدهیم؛ با لایف کنترل همراه باشی.
- فلوئور (F) عنصری است که به طور طبیعی در طبیعت یافت می شود. ترکیبات فلوئور یا فلورایدها، ترکیباتی هستند که حاوی عنصر فلوئور هستند.
- فلوراید، یون فلوئور (F-) است که یک آنیون می باشد. ترکیبات محلول در آب فلوئور، یون های فلوئور را در آبی که در آن حل شده اند آزاد می کنند.
- فلوراید شیمیایی به منابع آب عمومی اضافه می شود تا پوسیدگی دندان (حفره) را کاهش دهد.
- برنامه های فلورایداسیون آب در کاهش بروز پوسیدگی، به ویژه در بین کودکان موثر است.
- فلوراید موجود در خمیر دندان و سایر محصولات بهداشتی دندان نیز به کاهش بروز پوسیدگی کمک کرده است.
- فلورایداسیون آب نسبت به کاربردهای موضعی فلوراید (مثلاً توسط خمیر دندان) این مزیت را دارد که به طور بالقوه می تواند پوسیدگی را در بین جمعیت های محروم که ممکن است به روش های موضعی دسترسی نداشته باشند، کاهش دهد.
- پیش از آنکه دولت ها شروع به افزودن فلوئور به سیستم های آب رسانی جوامع کنند، فلوئور به طور طبیعی در آب و خاک در سطوح مختلف وجود داشت.
- ایالات متحده پس از آنکه مطالعات نشان داد میزان پوسیدگی دندان در مناطقی که آب با سطوح طبیعی بالاتر فلوراید وجود داشت کمتر است، در دهه ۱۹۴۰ شروع به افزودن فلوراید به سیستم های آب رسانی جوامع کرد.
- بیشتر ترکیبات فلوئور که برای فلورایداسیون سیستم های آب در ایالات متحده استفاده می شود، از سنگ فسفات به دست می آیند.
- ایالات متحده برای فلورایداسیون آب خود از سه ترکیب مختلف فلوئور استفاده می کند: اسید فلوئورسیلیسیک، سدیم فلوئورسیلیکات و سدیم فلوراید.
- اولین برنامه فلورایداسیون آب عمومی در سال ۱۹۴۵ در گراند رپیدز، میشیگان اجرا شد.
- از زمانی که دولت ایالات متحده شروع به افزودن فلوراید به سیستم های آب کرد، میزان پوسیدگی دندان به طور قابل توجهی کاهش یافته است.
- از سال ۲۰۱۴، ۷۴.۴ درصد از جمعیت ایالات متحده که توسط سیستم های آب رسانی عمومی تامین می شدند، آب فلورایددار داشتند. هدف مرکز کنترل و پیشگیری بیماری ها (CDC) افزایش این تعداد به ۷۹.۶ درصد تا سال ۲۰۲۰ است.
- سرویس بهداشت عمومی ایالات متحده (PHS) اکنون توصیه می کند که سیستم های آب رسانی جوامع تا حداکثر ۰.۷ میلی گرم در لیتر (معادل ۰.۷ قسمت در میلیون [ppm]) فلوراید داشته باشند.
- آژانس حفاظت از محیط زیست (EPA) حداکثر مجاز برای فلوراید در آب آشامیدنی را ۴.۰ میلی گرم در لیتر تعیین کرده است و از سیستم های آب رسانی جوامع می خواهد در صورتی که فلوراید آب آنها از ۲.۰ میلی گرم در لیتر بیشتر شود، به ساکنین اطلاع دهند.
- سازمان جهانی بهداشت (WHO) حداکثر حد مجاز فلوراید در آب آشامیدنی را ۱.۵ میلی گرم در لیتر در نظر گرفته است.
- قرار گرفتن بیش از حد در معرض آب فلورایددار در اوایل زندگی می تواند باعث ایجاد لکه یا حفره روی دندان ها شود، وضعیتی به نام فلوئوروزیس دندانی. فلوئوروزیس دندانی یک اختلال رایج است که صرفاً یک مسئله زیبایی در نظر گرفته می شود. موارد فلوئوروزیس دندانی در ایالات متحده تمایل به خفیف بودن و اغلب غیرقابل توجه دارند.
- قرار گرفتن بیش از حد در معرض فلوراید برای مدت طولانی می تواند باعث ایجاد فلوئوروزیس اسکلتی شود، وضعیتی که منجر به ضعیف شدن استخوان ها می شود. با این حال، فلوئوروزیس اسکلتی تنها زمانی رخ می دهد که غلظت فلوراید بالاتر از ۴ میلی گرم در لیتر باشد – سطوحی که بسیار بالاتر از سطوح مورد استفاده در سیستم های آب رسانی جوامع ایالات متحده است.